Waarom heb ik lage rugpijn?
Meest voorkomende oorzaak
De meeste rugproblemen worden veroorzaakt door overbalasting of slijtage van de tussenwervelschijf of discus. De meest voorkomende problemen die kunnen ontstaan zijn:
- De discus vertoont een klein scheurtje in de omgevende banden en dit geeft een acute pijn (lumbago) of de discus vertoont een belangrijke scheur en hierdoor kan de inhoud van de discus op een zenuw drukken (hernia). Dit veroorzaakt pijnlijke uitstraling in het been. Dit is ischialgie of ischias door een discushernia.
- De discus kan slijtage vertonen en hierdoor niet meer goed werken als een schokdemper. Hierdoor zal de beweging van de wervels ten opzichte van elkaar pijnlijk zijn. De pijn komt door de afplatting van de tussenwervelschijf en het op elkaar drukken van de kleine gewrichten achteraan in de rug (facetgewrichten).
- Dit geeft vooral rugpijn. Men spreekt van discopathie (zieke tussenwervelschijven).
Soms kunnen deze beide problemen samen voorkomen.
Waarom heb ik rugpijn?
Overbelasting is de meest voorkomende rugklacht. De inspanningen zijn te zwaar voor de rug en hierdoor ontstaat er ontsteking van gewrichten. De bescherming van de rug bestaat in grote mate uit de rug– en de buikspieren. Indien deze te zwak zijn voor de gevraagde belasting kan er pijn optreden. Zitten is een belangrijke belasting voor de rug en daarom is een goede zithouding enorm belangrijk. Preventie is bij jonge mensen zeer belangrijk. Bij het ouder worden verslijten de tussenwervelschijven en wanneer deze te ver uitgesleten zijn veroorzaakt dit instabiliteit. Deze instabiliteit geeft de pijn. Meestal is de pijn best draaglijk indien er geen zware belasting wordt uitgevoerd. Indien de pijn de dagelijkse activiteiten te veel hindert is behandeling aangewezen. Rugpijn kan gepaard gaan met uitstralende last naar de onderste ledematen of door een slechte houding ook hogere ruglast en zelfs nekpijn geven.
Diagnose – Aanvullende onderzoeken
Om een juiste oorzaak van de klachten te kennen is in de eerste plaats een klinisch onderzoek belangrijk. De osteopaat zal dan beslissen welke bijkomende onderzoeken noodzakelijk zijn. Soms zijn radiografieën en eventueel een CT scan voldoende. Om de discuskwaliteit en zenuwen te beoordelen is een NMR nuttig. Soms wordt tevens een botscan of een EMG genomen om de zenuw te beoordelen. Dit gebeurt in samenspraak met een arts.
Behandeling van lage rugpijn
De behandeling van lage ruglast gebeurt in de klassieke geneeskunde voornamelijk met ontstekkingsremmers (NSAIDs), pijnstillers en spierontspanners . Soms dient de arts een injectie toe – al dan niet in combinatie met corticosteroïden – om de ontsteking af te remmen. Toch is het raadzaam om bij die klachten ook een osteopaat te consulteren.
Lage rugpijn kan bij verschillende mensen dezelfde symptomen veroorzaken, maar de oorzaak is veelal verschillend. Daarom is de behandeling van lage rugpijn voor iedere persoon anders. Het lichaam functioneert immers als een eenheid. Daarom houdt de osteopaat rekening met causale ketens waardoor niet alleen de klachtenregio wordt behandeld, maar ook de regio’s die mee verantwoordelijk zijn voor de klacht. Zo kan een voetprobleem rugpijn veroorzaken door gecompenseerd gebruik van de rug om de voet te ontlasten. Daarom kan de osteopaat zinvol bijdragen aan de behandeling van lage rugklachten, en zeker wanneer de oorzaak functioneel is. Maar ook bij structurele problemen in de onderrug zoals artrose of hernia, kan osteopathie veilig worden toegepast. Uiteraard houdt de osteopaat rekening met de medisch vastgestelde problemen in de rug. Door de belasting op de betreffende regio te verminderen, verhoogt een osteopathische behandeling het levenscomfort.
Ook al is nu geen pijn voelbaar, verzwakte regio’s in de rug kunnen leiden tot chronische problemen. Door een zware belasting kan zo een acute rugklacht ontstaan. De osteopaat kan zowel chronische als acute klachten behandelen.
Hij zal hierbij rekening houden met de mogelijke structurele schade bij een acute klacht zoals een hernia.
De osteopaat is opgeleid om deze verschillende klachten te herkennen en te onderscheiden. De diagnose blijft het terrein van de arts, maar de functionele analyse (mobiliteit en functie) dat van de osteopaat.